Η Π.Α.Σ.Π. Τ.Ε.Ι.-Καλαμάτας στα πλαίσια της ιστορικής της ευθύνης να βρίσκετε κοντά στο φοιτητή και τις ανάγκες του, δημιούργησε το συγκεκριμένο blog ωστε να μπορούμε να επικοινωνούμε,να δημιουργούμε και να διεκδικούμε την παιδεία που θέλουμε.
Κατά την επανάσταση του 1821-1830 οι Κρήτες αγωνίστηκαν σκληρά, όπως και οι λοιποί Έλληνες, εν τούτοις είδαν με πόνο απερίγραπτο να μην συμπεριλαμβάνονται στα όρια του ελεύθερου κράτους, όπως αυτά καθορίστηκαν από το πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830. Και αυτό γιατί έτσι θέλησε η ευρωπαϊκή διπλωματία και κυρίως η Αγγλία. Η αγγλική εξωτερική πολιτική δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι κάποια στιγμή δεν ήταν εύκολο γι’ αυτήν, ή ακόμη χειρότερο, αδύνατο, να χρησιμοποιεί ο στόλος της το λιμάνι της Σούδας. Ο στόχος αυτός συνδυαζόταν με το έτερο δόγμα της ακεραιότητας της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ως ανάχωμα στην πάγια επιδίωξη της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, ήδη από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, της καθόδου δηλαδή της Ρωσίας στη ζεστή θάλασσα, το Αιγαίο. Και δεν εναντιώθηκε μόνο το 1830 η ευρωπαϊκή διπλωματία στην ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, αλλά πάντοτε όταν...
οι Κρήτες επαναστατούσαν κατά της τουρκικής κυριαρχίας για τον ίδιο σκοπό. Τούτο έγινε το 1841, το 1858, στη γιγαντομαχία του 1866-1868, το 1878, το 1889. Παράλληλα η προπαγάνδα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων προσπάθησε να καλλιεργήσει στους Κρήτες, κυρίως στους εξέχοντες, μίαν αντίληψη αυτονομίας και ανεξαρτησίας από την υπόλοιπη Ελλάδα. Αντίληψη που βρήκε ευήκοα ώτα και που δημιούργησε πολλά προβλήματα κατά την επανάσταση του 1866. Στην πλειονότητά τους όμως οι Κρήτες απέκρουσαν μια τέτοια λύση. Την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα το κρητικό ζήτημα αποκτά οξύτητα εξαιτίας του «Ανατολικού Ζητήματος». Η Αγγλία θεωρεί την Κρήτη εκ των ων ουκ άνευ για την θαλάσσια οδό προς τις Ινδίες. Το 1895 ξεκινά μία νέα επανάσταση, η λεγόμενη μεταπολιτευτική με επικεφαλής τον Μανούσο Κούνδουρο. Ο Κούνδουρος γνωρίζοντας τις διπλωματικές επιδιώξεις των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων θεωρούσε την αυτονομία της Κρήτης ως πρώτο βήμα για την ένωση της με την Ελλάδα. Η ελληνική εξωτερική πολιτική ήταν αντίθετη σε κάθε αυτονομιστική κίνηση, γιατί πίστευε ότι υπήρχε ο κίνδυνος να περιέλθει η Κρήτη σε κάποια ξένη δύναμη, οπότε θα χανόταν οριστικά για την Ελλάδα. Οι Τούρκοι προέβησαν σε σφαγές και βιαιότητες που προκάλεσαν την επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων. Τελικά επεβλήθη νέος Οργανισμός που έγινε αποδεκτός από την επαναστατική επιτροπή.Η Τουρκική διοίκηση όμως αμέσως άρχισε να υπονομεύει το νέον Οργανισμό με φόνους και βιοπραγίες. Οι Μεγάλες Δυνάμεις από την άλλη μεριά προσπαθούν να αποτρέψουν την επέκταση των ταραχών και η ελληνική κυβέρνηση από την άλλη στέλνει πολεμικά πλοία υπό την αρχηγία του πρίγκιπα Γεωργίου για να εμποδίσουν τη μεταφορά του τουρκικού στρατού στο νησί. Την 1η Φεβρουαρίου 1987 φτάνει στην Κρήτη ο συνταγματάρχης Τιμολέων Βάσσος, ο οποίος στο όνομα του βασιλιά της Ελλάδας Γεωργίου του Α’ καταλαμβάνει την Κρήτη και κηρύσσει την Ένωσή της με την Ελλάδα. Σκληρές μάχες διεξάγονται. Η Κρήτη και πάλι στα όπλα για την ελευθερία της. Τα πλοία των Μεγάλων Δυνάμεων χωρίς οίκτο κανονιοβολούν ανελέητα στις 7 Φεβρουαρίου 1897 το επαναστατικό στρατόπεδο που είχε οργανώσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος στο ακρωτήρι Χανίων. Πράξη που ξεσήκωσε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη υπέρ των Κρητών. Το Μάρτιο του 1897 οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις αποβιβάζουν στη μεγαλόνησο στρατό και την καταλαμβάνουν. Στα Χανιά οι Ιταλοί στο Ρέθυμνο οι Ρώσοι στο Ηράκλειο οι Άγγλοι και στο Λασίθι οι Γάλλοι. Προτείνουν δε ως λύση την αυτονομία της Κρήτης υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου. Πρόταση που οι Κρήτες δεν αποδέχτηκαν καταρχήν όπως και η ελληνική κυβέρνηση.Ο ατυχής όμως για την Ελλάδα ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 (8 Απριλίου – 8 Μαΐου) αναγκάζει την Ελλάδα να ανακαλέσει τις δυνάμεις της από την Κρήτη. Οι Κρήτες βλέπουν και πάλι το όνειρό τους για την Ένωση να σβήνει. Μετά από τρεις συνελεύσεις – Αρμένοι Αποκορώνου, Αρχάνες και Μελιδόνι Μυλοποτάμου 16 Οκτωβρίου 1897 – αποδέχονται τη λύση της αυτονομίας που προτείνουν οι Ευρωπαίοι. Στις 9 Δεκεμβρίου 1898 αποβιβάζεται στο νησί ο ύπατος αρμοστής των Δυνάμεων, πρίγκιπας Γεώργιος, δευτερότοκος υιός του βασιλιά Γεωργίου.Οι Κρήτες τον υποδέχονται με άκρατο ενθουσιασμό και εκλαμβάνουν την παρουσία του στο νησί ως έναν αρραβώνα για την Ένωση. Πολύ γρήγορα όμως οι ελπίδες τους διαψεύδονται. Οι Δυνάμεις ούτε για μια στιγμή δεν αφήνουν περιθώρια για μία τέτοια λύση και στην επίσημη διακοίνωσή τους στο αίτημα του πρίγκιπα για Ένωση δηλώνουν ότι αυτό είναι αδύνατο (Φεβρουάριος 1901). Ο Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος διαφώνησε με την πολιτική που ακολουθούσε ο πρίγκιπας για να επιτευχθεί η ένωση. Ο πρίγκιπας στήριζε τις ελπίδες του στους συγγενικούς δεσμούς που είχε με τους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης. Αντίθετα ο Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος είχε την άποψη ότι η πορεία προς την Ένωση έπρεπε να είναι σταδιακή. Είχε την απόλυτη βεβαιότητα ότι η άμεση επίτευξη της ένωσης ήταν αδύνατη, διότι γνώριζε ποιες ήταν οι μακροπρόθεσμες επιδιώξεις των δυνάμεων. Πίστευε και υποστήριζε ότι έπρεπε πρώτα να ολοκληρωθεί η αυτονομία. Να αποκτήσει η Κρήτη δικιά της πολιτοφυλακή. Να απαλλαγεί από τα ξένα στρατεύματα και να εκλέγει ο κρητικός λαός τον κυβερνήτη του. Ο Βενιζέλος απολύθηκε από την Κρητική Κυβέρνηση (Μάρτιος 1901) και συκοφαντήθηκε στην Κρήτη και στην Ελλάδα ότι είναι ανθενωτικός και ότι επιθυμεί η Κρήτη να ανακηρυχθεί σε ηγεμονία.Η οξύτατη αυτή πολιτική κρίση οδήγησε τελικά σε ένοπλο αγώνα, στο κίνημα του Θερίσου, 10 Μαρτίου 1905. Ο ένοπλος αγώνας κράτησε ως το Νοέμβριο του 1905. Οι Δυνάμεις χορήγησαν αμνηστία και δέχτηκαν να κατέλθει στην Κρήτη μία επιτροπή να ερευνήσει επιτόπου την κατάσταση και να προτείνει λύσεις. Η επιτροπή στις 30 Μαρτίου 1906 υποβάλλει στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις την έκθεσή της στην οποία μεταξύ των άλλων σημειώνει … το μόνο φάρμακο στην επικίνδυνη σημερινή κατάσταση είναι η ένωση της Κρήτης με το βασίλειο της Ελλάδος … Παράλληλα αναγνωρίστηκε στο βασιλιά της Ελλάδας το δικαίωμα να προτείνει αυτός στις Δυνάμεις τον ύπατο αρμοστή. Ύπατος αρμοστής διορίστηκε ο έμπειρος και μετριοπαθής πολιτικός Αλέξανδρος Ζαΐμης, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του το Σεπτέμβριο του 1906. Προηγουμένως η Συντακτική Συνέλευση που προήλθε από τις εκλογές του Μαΐου 1906 είχε κηρύξεις και αυτή την Ένωση της Κρήτης. Τον Ιούλιο του 1908 άρχισε η αποχώρηση των ξένων στρατιωτικών αγημάτων με προοπτική να ολοκληρωθεί μετά από ένα έτος. Παράλληλα είχε οργανωθεί η κρητική πολιτοφυλακή. Έτσι σιγά – σιγά το αυτόνομο καθεστώς της Κρήτης αποδεσμευόταν από τον έλεγχο των Μεγάλων Δυνάμεων, πράγμα που προοιωνιζόταν ότι ο κρητικός λαός, όταν η συγκυρία θα ήταν ευνοϊκή θα μπορούσε να επιβάλει τη θέλησή του. Τον Ιούνιο του 1908 ξεσπά στην Μακεδονία το κίνημα των Νεοτούρκων. Ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει το Τουρκικό Σύνταγμα. Οι υπόδουλοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία λαοί πανηγύρισαν διότι πίστεψαν ότι αρχίζει γι’ αυτούς μια νέα ελπιδοφόρα περίοδος.Η Βουλγαρία έσπευσε να ανακηρύξει την ανεξαρτησία της από την τουρκική επικυριαρχία και η Αυστρία να προσαρτήσει τις επαρχίες Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Οι Κρήτες απογοητευμένοι από την παρελκυστική πολιτική των Δυνάμεων θεώρησαν την κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά το κίνημα των Νεοτούρκων ως μία κατάλληλη ευκαιρία να κηρύξουν την Ένωση.Έτσι στις 24 Σεπτεμβρίου 1908 η Κυβέρνηση της Κρήτης εξέδωσε ψήφισμα με το οποίο κήρυξε την ένωση της Κρήτης.Παράλληλα την ίδια ημέρα έγιναν συλλαλητήρια στα Χανιά και στις άλλες κρητικές πόλεις καθώς και σε όλους τους Δήμους της Κρήτης κατά τα οποία ο λαός κηρύσσει την ανεξαρτησία της Κρήτης και την ένωσή της με την Ελλάδα.Παράλληλα την ίδια ημέρα έγιναν συλλαλητήρια στα Χανιά και στις άλλες κρητικές πόλεις καθώς και σε όλους τους Δήμους της Κρήτης κατά τα οποία ο λαός κηρύσσει την ανεξαρτησία της Κρήτης και την ένωσή της με την Ελλάδα. Οι Νεότουρκοι όμως αντέδρασαν δυναμικά, επιθυμώντας την πρώτη διπλωματική επιτυχία τους, εκτιμώντας ότι ούτε οι Δυνάμεις επιθυμούσαν διακαώς την Ένωση. Έτσι οι Δυνάμεις στη διακοίνωσή τους προς την Τουρκία τον Ιανουάριο του 1909 υπογράμμιζαν ότι για να πραγματοποιηθεί η Ένωση απαιτείται πάντοτε η σύμφωνη γνώμη της Πύλης. Τον Ιούλιο του 1909 φεύγει από την Κρήτη και ο τελευταίος ευρωπαίος στρατιώτης. Η ευρωπαϊκή αυτή χειρονομία, στην ουσία της συμβολική, αναπτέρωσε το ηθικό των Κρητών. Δυστυχώς η διεθνής συγκυρία και η πλήρης αδυναμία της Ελλάδας να επιβάλει τη θέλησή της δεν ευνοούσαν την ενωτική λύση. Τον επόμενο μήνα, 4 Αυγούστου 1909, οι Δυνάμεις ζητούν από την Εκτελεστική Επιτροπή να κατεβάσει από όλα τα δημόσια κτίρια την ελληνική σημαία και η τουρκική κυβέρνηση απαιτεί από την ελληνική να αποδοκιμάσει την Ένωση, απειλώντας διακοπή διπλωματικών σχέσεων, πράγμα που υποχρέωσε την Αθήνα να ζητήσει την παρέμβαση των Δυνάμεων, οι οποίες στις 18 Αυγούστου 1909 κατέβασαν βιαίως την ελληνική σημαία από το φρούριο του Φιρκά Χανίων. Δυστυχώς πέρα από τη θέληση του κρητικού λαού υπήρχαν τα ευρωπαϊκά συμφέροντα που στη δεδομένη χρονική στιγμή δεν επέτρεπαν τη δικαίωση των εθνικών πόθων των Κρητών. Στις 15 Αυγούστου 1909 ξεσπά στην Ελλάδα τι κίνημα στο Γουδί. Το κρητικό ζήτημα πλεγμένο στη δίνη των ευρωπαϊκών συμφερόντων έθετε στην κρητική πολιτική ηγεσία το ερώτημα: εμμονή στην πραξικοπηματική επιβολή της Ένωσης ή συνεννόηση με τις Δυνάμεις. Ο Βενιζέλος έκλινε με τη δεύτερη άποψη. Τον Αύγουστο του 1910 ο Ελευθέριος Βενιζέλος αφήνει το νησί και αρχίζει την ενεργό πολιτική δράση του στην Ελλάδα. Είχε πια εδραία πεποίθηση, ότι το κρητικό ζήτημα θα λυθεί και οι πόθοι του κρητικού λαού θα εκπληρωθούν μόνο τότε όταν η Ελλάδα θα ήταν σε θέση να επιβάλει την Ένωση με στρατιωτικά μέσα. Έτσι από τη στιγμή που ανέλαβε την ελληνική κυβέρνηση αμέσως ξεκίνησε τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Το Μάρτιο του 1912 διεξήχθησαν εκλογές στην ελεύθερη Ελλάδα και την αυτόνομη Κρήτη. Μία αντιπροσωπεία από Κρήτες βουλευτές αποφασίζουν να έλθει στην ελληνική πρωτεύουσα και να συμμετάσχουν στις εργασιές του ελληνικού κοινοβουλίου. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να ματαιώσει μία τέτοια απόφαση. Γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον ποιες συνέπειες για το εθνικό θέμα μπορούσε να έχει μια τέτοια πράξη. Θα έδινε αφορμή στην Τουρκία να απειλήσει πόλεμο κατά της Ελλάδας ή ακόμη ανακατοχή της Κρήτης, ενώ η Ελλάδα δε είχε ολοκληρώσει τις στρατιωτικές προετοιμασίες της. Όταν το πράγμα έφτασε στα άκρα ο Βενιζέλος δεν δίστασε να λάβει βίαια μέτρα για να εμποδίσει την είσοδο των Κρητών βουλευτών στην Ελληνική Βουλή. Για να εκτονωθεί η κατάσταση διέκοψε τις εργασίες της Βουλής για τον Οκτώβριο 1912. Στις 5 Οκτωβρίου 1912 ξεκινά ο Α’ βαλκανικός πόλεμος. Τα βαλκανικά κράτη Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο και Βουλγαρία κήρυξαν τον πόλεμο στην Τουρκία, παρά τις συντονισμένες και επίμονες προσπάθειες της ευρωπαϊκής διπλωματίας να τον αποτρέψει . Με την έναρξη του πολέμου και τις πρώτες νίκες των ελληνικών όπλων οι πόρτες του ελληνικού κοινοβουλίου άνοιξαν και υποδέχθηκαν τους Κρήτες Βουλευτές. Στις 11 Οκτωβρίου 1912 υπογράφεται Βασιλικό Διάταγμα με το οποίο ο Στέφανος Δραγούμης διορίστηκε Γενικός Διοικητής της Κρήτης. Με την πράξη αυτή de facto η Κρήτη έγινε τμήμα του Ελληνικού Κράτους δηλ. de facto συντελέστηκε η Ένωση. H de june ένωση, από άποψη διεθνούς δικαίου, συντελέστηκε με τη συνθήκη του Λονδίνου στις 17 Μαΐου 1913 μεταξύ της Τουρκίας και των εμπόλεμων βαλκανικών κρατών. Με το άρθρο 4 της συνθήκης… Η Αυτού μεγαλειότης, ο αυτοκράτωρ των Οθωμανών δηλοί ότι εκχωρεί εις τας Αυτών μεγαλειότητας τους συμμάχους ηγεμόνας την νήσον Κρήτην και ότι παραιτείται υπέρ αυτών πάντων των ων εκέκτητο επί της νήσου ταύτης κυριαρχικών και άλλων δικαιωμάτων… Αργότερα με την κύρωση της Ελληνοτουρκικής συνθήκης ειρήνης του Νοεμβρίου του 1913 ( νόμος 4213 της 11/14 Νοεμβρίου 1913) η Κρήτη περιήλθε οριστικά στην Ελλάδα, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στη βουλή … η ελληνική Κυβέρνησις ανέμενε δια την προσάρτησιν την επικύρωσιν της συνθήκης των Αθηνών, ήτις προεπιβεβαιούσα την συνθήκην του Λονδίνου, αποτελεί και την τελευταίαν λέξην επι του ζητήματος τούτου … και συνεχίζει μόνον με την συνθήκην των Αθηνών, κυρούσαν τα πρωκαταρτικώς συνομολογηθέντα εν Λονδίνω, εκλείπει κάθε ίχνος τουρκικής επικυριαρχίας επί της νήσου ( Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος, Η Ένωση της Κρήτης, Χανιά, 2003 ). Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 1913 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος και ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος κατήλθαν στα Χανιά και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο φρούριο Φιρκά, στο λιμάνι των Χανίων. Με την συμβολική αυτή πράξη επισημοποιήθηκε η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. (Πηγή: http://www.goodnet.gr)
Υπερψηφίστηκε το πλαισιο τις Π.Α.Σ.Π με 69 ψήφους έναντι 27 της Δ.Α.Π-Ν.Δ.Φ.Κ και 11 της Π.Κ.Σ. Αποφασίστηκε την Δευτέρα 16/11 η σχολή να παραμείνει κλειστεί και τη Τρίτη 17/11 κατάθεση στεφάνου και συμμετοχή στην πορεία στην Αθήνα.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στο Καλέντζι της Αχαΐας και ήταν το τρίτο παιδί του ιερέα Ανδρέα Σταυρόπουλου και της συζύγου του Παγώνας. Δεν ευτύχισε να γνωρίσει τη μητέρα του η οποία απεβίωσε λίγους μήνες μετά τη γέννησή του. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο τετρατάξιο σχολείο του χωριού του και στη συνέχεια στο Σχολαρχείο της γειτονικής Χαλανδρίτσας. Δύο χρόνια αργότερα και αφού ο πατέρας του μετατέθηκε στην Πάτρα γράφτηκε στο Γυμνάσιο της αχαϊκής πρωτεύουσας όπου ήδη φοιτούσε ο μεγαλύτερος αδερφός του, Νίκος. Το 1901 έχασε την αδερφή του, Μαγδαληνή, απο φυματίωση σε ηλικία μόλις 19 ετών. Την ίδια χρονιά αποφάσισε μαζί με τον αδερφό του να επισημοποιήσουν το επίθετο με το οποίο ήταν άλλωστε γνωστοί: Από Γεώργιος Σταυρόπουλος έγινε Γεώργιος Παπανδρέου.
Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο. Από νεαρός αναμίχθηκε στην πολιτική υποστηρίζοντας τον φιλελεύθερο Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος το 1916 τον διόρισε νομάρχη στην Λέσβο. Την περίοδο 1917-1920 διατέλεσε γενικός διευθυντής Χίου. Παντρεύτηκε την Πολωνίδα Σοφία Μινέικο με την οποία απέκτησε τον Ανδρέα Παπανδρέου που γεννήθηκε στην Χίο το 1919.
Κατά την πολιτική κρίση που δημιουργήθηκε με θέμα την είσοδο της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Παπανδρέου ήταν από τους σφοδρότερους υποστηρικτές του Βενιζέλου εναντίον του φιλογερμανού Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄. Όταν ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα, ο Παπανδρέου τον συνόδεψε στην Κρήτη κι έπειτα πήγε στην Λέσβο, όπου κινητοποίησε τους αντιμοναρχικούς υποστηρικτές του στα νησιά και υποστήριξε την επαναστατική κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας του Βενιζέλου στην Θεσσαλονίκη. Το 1921 επέζησε από μια απόπειρα δολοφονίας, ενώ το 1922 υποστήριξε την επανάσταση. Ο Παπανδρέου εκλέχτηκε βουλευτής με το κόμμα Φιλελευθέρων του Βενιζέλου και το 1923 ο Στυλιανός Γονατάς τον διόρισε Υπουργό Εσωτερικών. Αργότερα υπηρέτησε ως Υπουργός Εθνικής Οικονομίας με την κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου. Η δικτατορία του Πάγκαλου τον εξόρισε. Κατά την Α' Δημοκρατία της περιόδου 1924-1935 υπηρέτησε ως Υπουργός Παιδείας επί Βενιζέλου (1930-1932) και Υπουργός Συγκοινωνιών το 1933 πάλι με την κυβέρνηση Βενιζέλου. Το 1935 ίδρυσε το "Δημοκρατικό κόμμα" το οποίο μετονομάστηκε αργότερα σε "Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό".
Ως σταθερός πολέμιος της μοναρχίας εξορίστηκε το 1936 στην Άνδρο και στα Κύθηρα από τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Κατά την κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συνελήφθη στις αρχές του 1942 από τους Ιταλούς και φυλακίστηκε για ένα τρίμηνο στις φυλακές Αβέρωφ. Το 1944 αποφάσισε να συνταχθεί με τη βασιλική εξόριστη κυβέρνηση στην Αίγυπτο και οργάνωσε το συνέδριο του Λιβάνου (Μάιος 1944), όπου αποφασίστηκε ο σχηματισμός κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας (Μάιος 1944) με συμμετοχή όλων των πολιτικών παρατάξεων υπό την πρωθυπουργία του. Τον Οκτώβριο του 1944, αμέσως μετά την απελευθέρωση και την συμφωνία της Καζέρτας, επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά μετά τα Δεκεμβριανά παραιτήθηκε από πρωθυπουργός.
Μεταπολεμική περίοδος
Μετά το 1946 συνέχισε την πολιτική του καριέρα ως βουλευτής Αχαΐας υπηρετώντας ως Υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Τάξης και Συντονισμού με την κυβέρνηση Πλαστήρα το 1950 και Σοφοκλή Βενιζέλου το 1951. Διαφώνησε με τον Πλαστήρα και την συμφιλιωτική πολιτική του (απόλυση εξορίστων κλπ.) θεωρώντας ότι εξέθρεφε τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Στις εκλογές του 1952 συνεργάστηκε με τον Παπάγο, που κατήλθε στις εκλογές ως αρχηγός της συντηρητικής παράταξης. Τον Απρίλιο του 1953 όμως μετά την υποτίμηση της δραχμής από τον τότε Υπουργό Συντονισμού Σπυριδωνα Μαρκεζίνη αποχώρησε από τον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου, επανίδρυσε το κόμμα του και το συγχώνευσε στο κόμμα Φιλελευθέρων αναλαμβάνοντας συναρχηγός του τελευταίου με τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Κατά τη δεκαετία του 1950 ο Παπανδρέου παρέμεινε στην αντιπολίτευση ενώ η συντηρητική παράταξη αύξανε την απήχησή της.
Το 1961 αναβίωσε τον ελληνικό φιλελευθερισμό ιδρύοντας το κόμμα "Ένωση Κέντρου", ένα συνασπισμό των παλιών φιλελεύθερων Βενιζελικών και απογοητευμένων συντηρητικών. Στις εκλογές του ίδιου χρόνου εξασφάλισε το 1/3 των εδρών της Βουλής και έγινε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κατήγγειλε τα αποτελέσματα των εκλογών ως νοθευμένα κατηγορώντας το παρακράτος για διπλοψηφίες και άλλες παρεμβάσεις κάνοντας λόγο για εκλογές «βίας και νοθείας». Τότε, ξεκίνησε πολιτικό αγώνα εναντίον της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την διενέργεια νέων εκλογών, που έμεινε γνωστός στην ιστορία ως «ανένδοτος αγών».
Πρωθυπουργία με την Ένωση Κέντρου
Το κόμμα του κέρδισε τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου του 1963 με ποσοστό 42,04%. Έχοντας 138 έδρες, σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας με τη στήριξη της Ε.Δ.Α., που είχε 28 έδρες. Ωστόσο, ο Παπανδρέου επιθυμούσε αυτοδύναμη πλειοψηφία και έτσι υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησης αμέσως μετά την εξασφάλιση ψήφου εμπιστοσύνης. Στις εκλογές του Φεβρουαρίου 1964 η Ένωση Κέντρου κέρδισε με το 52,8% των ψήφων και 171 έδρες. Η προοδευτική πολιτική του, όπως και ο ευδιάκριτος ρόλος που έπαιζε ο γιος του Ανδρέας, ξεσήκωσαν την αντιπολίτευση των συντηρητικών κύκλων. Ορισμένα από τα μέτρα που πήρε η κυβέρνησή του ήταν η αποφυλάκιση πολιτικών κρατουμένων, η ρύθμιση των αγροτικών χρεών και η καθιέρωση της δωρεάν παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Προσπάθησε να ανακτήσει τον έλεγχο του στρατού και της αστυνομίας παραγκωνίζοντας τους ακροδεξιούς και τους παρακρατικούς, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Παράλληλα μείωσε τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους στις ιδέες και τα φρονήματα.
Κατηγορήθηκε από τους αντιπάλους του ότι τα μέτρα αυτά (τα οικονομικά) ήταν εφικτά λόγω της ανθηρής οικονομίας που είχε κληροδοτήσει η πρωθυπουργία Καραμανλή. Από την άλλη η οκταετία Καραμανλή είχε μεν επιτύχει ανθηρά οικονομικά μεγέθη, το εισόδημα όμως των χαμηλότερων τάξεων είχε παραμείνει για χρόνια στάσιμο.
Το Κυπριακό
Στην αρχή ως Υπουργός Εσωτερικών το 1950 αντιτάχθηκε στον κυπριακό αγώνα κατά των Βρετανών και υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα. Συγκεκριμένα στις 23 Ιουνίου1950 σε συνάντησή του με τον δήμαρχο Λευκωσίας Θεμιστοκλή Δέρβη είπε: «η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονες, τον μεν αγγλικόν, τον δε αμερικανικόν, και δι' αυτό δεν ημπορεί να πάθει ασφυξίαν λόγω του Κυπριακού»[1]. Στη συνέχεια όμως από τα έδρανα της αντιπολίτευσης άλλαξε πλεύση και απέρριψε στις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1959, με τις οποίες δημιουργήθηκε το κράτος της Κύπρου, επειδή προέβλεπαν ανεξαρτησία και όχι ένωση με την Ελλάδα. Ως πρωθυπουργός το 1964 μετά από επεισόδια μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων στο νησί έστειλε μια ελληνική μεραρχία για τη διατήρηση της τάξης. Ήρθε σε σύγκρουση όμως με τον Μακάριο, επειδή υποστήριξε το σχέδιο Άτσεσον, το οποίο στη μια εκδοχή του προέβλεπε τη διπλή ένωση, δηλ. ενός μέρους της Κύπρου με την Ελλάδα και ενός άλλου με την Τουρκία, κάτι που ο Μακάριος απέρριπτε κατηγορηματικά ως διχοτόμηση, και στην άλλη την ένωση με την Ελλάδα και εκμίσθωση της Καρπασίας στην Τουρκία με παράλληλη παραχώρηση και του Καστελλόριζου. Η δεύτερη εκδοχή απορρίφθηκε από το Μακάριο και στη συνέχεια και από την Τουρκία.
Σύγκρουση με τα ανάκτορα και τον επιχειρηματία Τομ Πάπας - Αποστασία - Χούντα
Κατά τη διακυβέρνησή του Γεωργίου Παπανδρέου, προέκυψαν διαμάχες με τον νεαρό βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄, ο οποίος ακολουθούσε την παραδοσιακή πολιτική του Παλατιού και αναμιγνυόταν ενεργά στις υποθέσεις του στρατεύματος. Η διαφωνία τους κορυφώθηκε το καλοκαίρι του 1965 και ο Παπανδρέου εξαναγκάστηκε σε παραίτηση στις 15 Ιουλίου1965 λόγω της άρνησης του βασιλιά να του επιτρέψει να αναλάβει την ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Αυτή υπήρξε η αρχή μιας περιόδου πολιτικής ανωμαλίας που συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια οδηγώντας τελικά στο πραξικόπημα της 21 Απριλίου1967.
Την εποχή εκείνη, το παγκόσμιο οικονομικό πλαίσιο των πολυεθνικών ευνοούσε τον προσανατολισμό στις εξαγωγές σε παγκόσμιο επίπεδο, χρησιμοποιούσε μεθόδους παραγωγής εντάσεως κεφαλαίου, που δημιουργούσαν ολοένα και μεγαλύτερη ανεργία και φτώχεια, ενώ στηριζόταν σε τοπικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις που δεν είχαν διασυνδέσεις μεταξύ τους, δεν αλληλοσυμπληρώνονταν, μένοντας ανώφελες για τις εθνικές οικονομίες.
Το καπιταλιστικό σύστημα, κάθετο και αυταρχικό, επέβαλε μια σειρά ασφυκτικούς περιορισμούς που οδήγησαν τελικά σε μείζονες πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις: Όταν η Ένωση Κέντρου κέρδισε τις εκλογές, επέβαλε στον Πάπας την επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων για τα διυλιστήρια της ESSO (τη διαδέχθηκε η σημερινή ΕΚΟ)."Ο Τομ Πάπας αντέδρασε και πίεζε την ελληνική κυβέρνηση, μέσω των διασυνδέσεων που είχε με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, να σταματήσει τις "σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις"... Τελικά το φθινόπωρο του 1964, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου υποχρέωσε τον Τομ Πάπας να υπογράψει νέα σύμβαση με την ESSO PAPAS, καταργώντας τα περισσότερα από τα μονοπώλια που είχε».
Η CIA, η πολυεθνική Esso και το αφεντικό της, ο Τομ Πάπας, υπονόμευσαν την κυβέρνηση Παπανδρέου: «... τη σχέση του με τη CIA παραδέχθηκε ο ίδιος ο Πάπας, σε συνέντευξη που έδωσε στο Φρέντυ Γερμανό», «... ο Τομ Πάπας ήταν αυτός που συνέδραμε οικονομικά για την εξαγορά των βουλευτών που είχαν αποστατήσει από την Ένωση Κέντρου. Ο Λευτέρης Βόδενας συνεργάτης του τότε εκδότη των εφημερίδων "Μακεδονία" και "Θεσσαλονίκη" ο οποίος είχε ενεργό συμμετοχή στην ανατροπή του Παπανδρέου, αφηγείται στο βιβλίο του Χρίστου Χριστοδούλου "Ο εκδότης Ιωάννης Βελλίδης":
"Μια μέρα ανέβηκα στον 7ο όροφο της οδού Φιλελλήνων 1 και πήρα κάτι δέματα... Τα πήρα από τα γραφεία της ESSΟ Πάπας που ήταν εκεί και τα κατέβασα στα γραφεία της "Μακεδονίας" που ήταν στο δεύτερο όροφο. Από κει πέρασαν κάποιοι βουλευτές και τα πήραν."
Όταν έγινε η αποστασία ο Κωνσταντίνος διόρισε πρωθυπουργό τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα με υπουργούς βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που αποστάτησαν. Η νέα κυβέρνηση όμως δεν είχε πλειοψηφία στην Βουλή, οπότε σχηματίστηκε άλλη κυβέρνηση υπό τον Ηλία Τσιριμώκο η οποία επίσης καταψηφίστηκε. Τελικά, τον Σεπτέμβριο του 1965 η νέα κυβέρνηση υπό τον Στέφανο Στεφανόπουλο κατάφερε να πάρει ισχνή ψήφο εμπιστοσύνης, ενώ ο Παπανδρέου είχε κηρύξει τον δεύτερο "ανένδοτο" αγώνα. Το 1967, και ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαΐου, στις 21 Απριλίου αξιωματικοί του στρατού υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα και καθ' υπόδειξή τους την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Κόλλιας. Η επταετής περίοδος που ακολούθησε έγινε γνωστή ως η δικτατορία της Χούντας των Συνταγματαρχών.
«Η επιρροή του Πάπας στην Ελλάδα αυξήθηκε κατακόρυφα όταν η χούντα κατέλαβε την εξουσία... Στις οικονομικές του συναλλαγές με το καθεστώς, ο Τομ Πάπας διασύνδεσε και την οικογένεια του προέδρου των ΗΠΑ. Ο αδελφός του Νίξον, Ντόναλντ, συμμετείχε μαζί με τον Πάπας σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Μια τέτοια επιχείρηση ήταν η Marriot de Mortis Α.Ε., η οποία παρασκεύαζε τρόφιμα για τις αεροπορικές εταιρείες…». «Ο Τομ Πάπας είχε τέτοια επιρροή στον Νίξον, που του επέβαλε τον προσωπικό του φίλο, Ελληνοαμερικανό κυβερνήτη του Μέριλαντ, Σπύρο Άγκνιου, ως υποψήφιο αντιπρόεδρο." (Πηγές: Μακάριος Δρουσιώτης, 1974, Το άγνωστο παρασκήνιο της τουρκικής εισβολής, Αλφάδι, Λευκωσία, 2002, σσ. 14-18, και Μακάριος Δρουσιώτης, ΕΟΚΑ Β & CIA, Το ελληνονοτουρκικό παρακράτος στην Κύπρο, Αλφάδι, Λευκωσία).
Ο Γ. Παπανδρέου τέθηκε σε περιορισμό στο σπίτι του στο Καστρί όπου και πέθανε το 1968. Η κηδεία του από τη Μητρόπολη της Αθήνας αποτέλεσε ορόσημο στον αντιχουντικό αγώνα, καθώς συγκέντρωσε πολύ κόσμο και έγινε αφορμή για την πρώτη μαζική λαϊκή διαμαρτυρία κατά της δικτατορίας.
Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ εκφράζει τη βαθιά της θλίψη και οδύνη για την απώλεια της Έλλης Παππά. Η Έλλη Παππά αποτελούσε μια εμβληματική προσωπικότητα της Αριστεράς. Συμβό-λιζε την αντίσταση και τον αγώνα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας, σε μια Ελλάδα με δημοκρατία, ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Η ζωή και η δράση της παρακολούθησε όλες τις φάσεις της δύσκολης μεταπολεμικής ιστορίας της χώρας, με αποκορύφωμα την καταδίκη της σε θάνατο μαζί με το σύζυγό της Νίκο Μπελογιάννη το 1952. Παράλληλα το συγγραφικό της έργο αφήνει πλούσια παρακαταθήκη στην προοδευτική σκέψη ιδίως της νέας γενιάς της χώρας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει…
To πολιτικό πλαίσιο της κυβέρνησης για τα Stage περιλαμβάνει τις εξής αποφάσεις: α. στο εξής καταργούνται και απαγορεύονται τα Stage στο δημόσιο, ευρύτερο δημόσιο τομέα και στους ΟΤΑ. β. στον ιδιωτικό τομέα είναι δυνατόν να λειτουργήσουν τα Stage ως μαθητεία, εφόσον ισχύουν όλες οι απαραίτητες εγγυήσεις και χρηματοδοτούνται κυρίως από κοινοτικά κονδύλια. Ερωτηθείς στο σημείο αυτό ο κ. Πάγκαλος διευκρίνισε ότι η μια πλευρά των εγγυήσεων περιλαμβάνει ότι δεν θα υπάρξουν απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και πρόσληψη εργαζομένων με Stage, ενώ σε ό,τι αφορά τα ασφαλιστικά είπε ότι θα ισχύσουν οι κανόνες κοινωνικής ασφάλισης, που ισχύουν για όλους, δηλαδή η τριμερής ασφάλιση με συμμετοχή εργοδοτών, κράτους και εργαζομένων. γ. τα Stage που συνήφθησαν μετά την αναγγελία της ημερομηνίας των εκλογών είναι παράνομα, έγιναν για προφανείς ψηφοθηρικούς σκοπούς και ως εκτούτου δεν ισχύουν. δ. Stage οποιασδήποτε διάρκειας που λήγουν δεν θα ανανεώνονται. ε. Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για την πρόσληψη μονίμου προσωπικού το οποίο θα καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Πέραν αυτών θα προχωρήσει για την κάλυψη άμεσων και πραγματικών αναγκών στο δημόσιο, σε φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα και στους ΟΤΑ, όπως αυτές αντικειμενικά θα προσδιοριστούν, στην προκήρυξη θέσεων για τη σύναψη συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου. Η διαδικασία της πρόσληψης θα πραγματοποιηθεί με την ευθύνη και τον έλεγχο του ΑΣΕΠ και θα διασφαλίζει αξιοκρατία και ισονομία για όλους τους Ελληνες.
Η ΠΑΣΠ ΤΕΙ, πιστεύει πως οι σπουδαστικές εκλογές του 2009 αποτέλεσαν και αποτελούν, έστω και την ύστατη στιγμή, τη χρυσή ευκαιρία του Σπουδαστικού Κινήματος να αναγεννηθεί από τη στάχτη του, να αποκτήσει δομή, όργανα, ηγεσία, φωνή απέναντι σε οποιαδήποτε εξουσία επιβουλεύεται τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις διαχρονικές κατακτήσεις των Σπουδαστών.
Με μεγάλη έκπληξη παρακολουθήσαμε τον κατεξοχήν υπονομευτή του Σπουδαστικού κι ευρύτερου Φοιτητικού Κινήματος τη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ να καλεί τον Πρωθυπουργό της χώρας να εγκαλέσει την Παράταξή μας να συμμετάσχει στις διεργασίες για τη συγκρότηση του ΚΣ της ΕΦΕΕ κρύβοντας από το Λαό και τους Σπουδαστές τη στάση της στο έτερο συνδικαλιστικό όργανο του Φοιτητικού κινήματος την ΕΣΕΕ.
Δυστυχώς, μετά το πέρας 5 περίπου μηνών από τις Σπουδαστικές Εκλογές του 2009 όλες οι εκκλήσεις μας για την έναρξη των διεργασιών για τη διενέργεια Πανσπουδαστικού Συνεδρίου και συγκρότησης, επιτέλους, του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΣΕΕ έπεσαν στο κενό, με αποκλειστική ευθύνη της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ. Συγκεκριμένα η ΠΑΣΠ ΤΕΙ κάλεσε σε συνεδριάσεις του απερχόμενου Κ.Σ. της ΕΣΕΕ την 7/10/2009, την 12/10/2009, την 19/10/2009 και την 22/10/2009 με στόχο τον ορισμό νέας ημερομηνίας για τη διενέργεια του Πανσπουδαστικού Συνεδρίου και τη συγκρότηση Τεχνικής Γραμματείας έτσι ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία επικύρωσης αποτελεσμάτων και συνέδρων για το Πανσπουδαστικό Συνέδριο, το οποίο αρχικά είχε προγραμματιστεί για τις 9 – 11 Οκτώβρη 2009 κι εξαιτίας των πολιτικών εξελίξεων δεν πραγματοποιήθηκε.
Σε όλες τις παραπάνω προσκλήσεις μας εκπροσωπήθηκαν οι παρατάξεις της παραδοσιακής Αριστεράς ΠΚΣ κι ΕΑΑΚ Στις 3 από τις 4 συνεδριάσεις απείχε η ΔΑΠ - ΝΔΦΚ.
Στη συνεδρίαση της 7/10/2009 τόσο η ΠΑΣΠ ΤΕΙ όσο και η ΠΚΣ με γραπτές τοποθετήσεις στα πρακτικά της ΕΣΕΕ πρότειναν να πιστοποιήσει είτε το απερχόμενο Κ.Σ. της ΕΣΕΕ ή η Τεχνική Γραμματεία τα αποτελέσματα των Συλλόγων της χώρας και να προχωρήσουμε στην έκδοση καρτών για το Πανσπουδαστικό Συνέδριο το οποίο, όπως πρότεινε η ΠΚΣ και η ΠΑΣΠ συμφώνησε θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί 31/10 – 1/11 2009. Η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, με προσχηματικό τρόπο διαφώνησε και διέλυσε ουσιαστικά κάθε προσπάθειά μας για τη διενέργεια Πανσπουδαστικού Συνεδρίου. Στις επόμενες 3 προγραμματισμένες συνεδριάσεις δεν προσήλθε.
Για την ΠΑΣΠ ΤΕΙ η στάση της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, είναι αναμενόμενη. Αποτελεί κομμάτι της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας που προσπάθησε να κατεδαφίσει κάθε δημοκρατική κατάκτηση των εργαζομένων, των σπουδαστών, του Ελληνικού Λαού στο σύνολό του. Η στάση της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, όμως είναι και άκρως υποκριτική καθώς ο Γραμματέας της ΔΑΠ ΤΕΙ Αντώνης Μαγγλάρης δήλωνε τα εξής ενόψει των Σπουδαστικών Εκλογών του 2009:
«Καλούμε όλους τους σπουδαστές των ΤΕΙ της χώρας, ανεξάρτητα από χρώματα και κομματικές τοποθετήσεις, στις 13 Μαΐου 2009 να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία μαζικά για να ζωντανέψουμε όλοι μαζί το σπουδαστικό κίνημα. Ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε ακόμη πιο δυναμικά. Ήρθε η ώρα να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας.»
«Για εμάς οι σπουδαστικές εκλογές αποτελούν κορυφαία δημοκρατική διαδικασία του σπουδαστικού κινήματος και παλεύουμε για την αύξηση της συμμετοχής των σπουδαστών σε αυτές. Στο σημείο αυτό έχουμε να τονίσουμε στους συναδέλφους της ΠΑΣΠ και ΠΚΣ ότι στη διαδικασία αυτή η εξυπηρέτηση των μικροπολιτικών συμφερόντων δεν έχει θέση.»
Αφήνουμε τα σχόλια στους αναγνώστες. Προφανώς για τη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ οι εσωκομματικές εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία είναι σημαντικότερες. Για την ΠΑΣΠ ΤΕΙ, η στάση της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ δείχνει και κάτι άλλο. Πως υπάρχει το Σπουδαστικό Κίνημα και ο υπονομευτής του, η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ. Η ΠΑΣΠ ΤΕΙ, δεσμεύεται πως θα προσπαθήσει ως το τέλος για τη διενέργεια Πανσπουδαστικού Συνεδρίου και την συγκρότηση της ΕΣΕΕ και καλεί τη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, την ύστατη στιγμή, να σταματήσει τα ψέματα προς τους σπουδαστές και να συμβάλλει στη συγκρότηση του Σπουδαστικού Κινήματος.
Και να που τα πτυχία των ελληνικών κολεγίων αναγνωρίζονται από τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια... Αυτό γίνεται μέσω του Erasmus. Απόφοιτοι ιδιωτικών κολεγίων, που συνεργάζονται με ευρωπαϊκά ΑΕΙ, μέσω της συμμετοχής στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα, λαμβάνουν de facto αναγνώριση του πτυχίου τους. Ηδη, μέσω Erasmus, δύο απόφοιτοι κολεγίου-παραρτήματος γαλλικού ΑΕΙ έγιναν δεκτοί από το Παν. Αθηνών και το Δημοκρίτειο Παν. Θράκης. Η Νομική Αθηνών έκανε δεκτό σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα απόφοιτο της νομικής σχολής γαλλικού ΑΕΙ. Η διαδρομή του είναι ενδεικτική: - Ξεκίνησε τις σπουδές του σε ιδιωτικό ελληνικό κολέγιο, το οποίο συνεργάζεται με το γαλλικόπανεπιστήμιο και είναι (με βάση τη σύμβαση δικαιόχρησης) παράρτημά του στην Ελλάδα। Ο απόφοιτος πραγματοποίησε στο κολέγιο τα δύο πρώτα έτη σπουδών και κατόπιν συνέχισε για ένα χρόνο στο γαλλικό ΑΕΙ Από εκεί πήρε το πρώτο του πτυχίο (licence, όπως ονομάζεται στη Γαλλία, ή bachelor, κατά το αγγλοσαξωνικό σύστημα).
- Κατόπιν, αξιοποιώντας το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Erasmus, που επιτρέπει τις ανταλλαγές φοιτητών μεταξύ ευρωπαϊκών ΑΕΙ, ο ίδιος έγινε δεκτός στο 4ο έτος του Δημοκριτείου Παν. Θράκης. Μάλιστα, πέρασε τα 18 μαθήματα με πολύ καλή μέση βαθμολογία (7,1).
- Μετά την αποφοίτησή του, κατέθεσε αίτηση για να γίνει δεκτός σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα του τομέα Δημοσίου Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών.
Το πρόγραμμα Erasmus αξιοποίησε και η δεύτερη Ελληνίδα απόφοιτος του γαλλικού ΑΕΙ, η οποία είχε ολοκληρώσει και τα τρία έτη σπουδών στο ελληνικό κολέγιο. Το Παν. Αθηνών την έκανε δεκτή στο 4ο έτος του μέσω του Erasmus. Τι δείχνουν οι δύο περιπτώσεις πτυχιούχων από κολέγια; Οτι τα δημόσια πανεπιστήμια δεν εξετάζουν τον τόπο των σπουδών, όταν το πτυχίο έχει δοθεί από νομοταγές, αναγνωρισμένο ίδρυμα (στην προκειμένη περίπτωση, το γαλλικό ΑΕΙ). Ετσι, την ίδια στιγμή που υπάρχει de facto αναγνώριση των πτυχίων, το ελληνικό υπ. Παιδείας δεν έχει ρυθμίσει τον χώρο των κολεγίων. Χθες, Δο υπουργός κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος, μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΪ, δήλωσε ότι τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων κολεγίων θα ρυθμιστούν μετεκλογικά.
Η Π.Α.Σ.Π. Τ.Ε.Ι.-Καλαμάτας έκανε την εμφάνιση της στο ΤΕΙ Καλαμάτας το 1998.Όταν 4 φοιτητές πιστέψαν και όχι άδικα ότι η παράταξη της ΠΑΣΠ θα ήταν αυτή που θα μπορούσε να αφουγκραστεί τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες των φοιτητών.Η πίστη στις ιδέες και τα ιδανικά μας σε συμψιφησμό με την ηθική ακεραιότητα των μελών καθώς και την αγωνιστική θέληση τους καθιέρωσαν την ΠΑΣΠ στη συνείδηση των φοιτητών του ΤΕΙ Καλαμάτας.Από το 2003 έως και σήμερα οι φοιτητές του ΤΕΙ εμπιστεύονται την ΠΑΣΠ και την αναδικνείουν πρώτη δύναμη.Από την μερία μας οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για μια δωρεάν ανώτατη τριτοβάθμια εκπαίδευση.
